Schaapje schaapje , …

Gisteren was het een hete, zonovergoten dag. Martin was al vroeg met de buurman vertrokken naar een schapenmarkt en na zelf de ochtend in de fotostudio te hebben gewerkt, besloot ik met hond Branca een flinke wandeling te gaan maken. Fotocamera mee, en een fles water, en daar gingen we.
Vergezichten, waar je maar keek. Groene heuvels, al of niet met de bekende bruine Limousine koeien.
Ik liep aanvankelijk stevig door, maar voor ons oudje werd het te zwaar, dus paste ik mijn snelheid aan. Na een stuk over kleine weggetjes te hebben gelopen, waar ik ook na bijna een uur te hebben gelopen nog steeds helemaal niemand was tegengekomen, ging ik een karrenspoor in, terug richting ons gehuchtje.
Boven op de heuvel klonk een klagelijk geblaat. Na even zoeken tussen de begroeiing langs het hek ontdekte ik een schaap. Ogenschijnlijk was er niet zoveel mis, maar nadere beschouwing leerde dat het dier met de kop in het hek vastzat, en dat het ijzerdraad zeker twee-dubbel om de keel zat gedraaid. Slik, en in de wijde omgeving was niemand te zien. Ik probeerde het ijzerdraad open te buigen, maar het dier begon hierop gorgelende geluiden te maken.
Hier deed ik met een basisuitrusting van een fotocamera en een fles water niet veel! Het dier kon met de kop bij de grond, en ik gaf een paar flinke handen vers gras, waar gretig gebruik van werd gemaakt.
En dan naar huis, wat met Branca’s tempo zeker nog een dik halfuur lopen was! Ik probeerde wat sneller te lopen, maar Branca werd het teveel en ze ging vol in de remmen, dus moest ik mij noodgedwongen aanpassen.
Eenmaal thuis hond water gegeven, een kniptang in de tas, en terug met de auto, in ieder geval tot aan het begin van het karrenspoor.
Het dier stond er nog, met de achterpoten weggezakt in een natte drab van poep en pies. Gezien de situatie stond het dier er al een tijdje, mogelijk zelfs al vanaf gisteren! Bevrijden was met de tang een peulenschil, en na even te wankelen hervond het dier haar evenwicht. Daar ging ze, op zoek naar haar vriendinnen die zich onderaan de heuvel hadden verzameld.Ik vouwde het hek weer een beetje dicht, en bedacht mij dat een cabaretier in Almelo het had over een stoplicht dat dan eens op rood stond en dan weer op groen, en dus was er altijd iets te doen. Hier is niet eens een stoplicht, maar “never a dull moment”.  In de verte liep “mijn” schaap, roepend naar haar medeschapen. Ik nam mij voor aan de basisuitrusting een tangetje toe te voegen.
Tevreden keerde ik om, en daalde de heuvel weer af, naar de auto. Klus geklaard.